Η ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Σοφία Σακοράφα φαίνεται πως συμμερίζεται την άποψη του Μανώλη Γλέζου καθώς έγραψε στο Twitter:
«Ο λαός έδωσε εντολή για ακύρωση του μνημονίου. Δεν έχουμε καμία πολιτική νομιμοποίηση για να πράξουμε το αντίθετο»
Lefteria
Συνέδριο της ΕΛΕ για το χρέος 7 Μαΐου 2014-ομιλία της Σ.Σακοράφα
Η ομιλία της Σοφίας Σακοράφα στην εκδήλωση της Πρωτοβουλίας για τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου :»Όσο πληρώνεις το χρέος μεγαλώνει»
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Τρία χρόνια μετά το Διεθνές Συνέδριο για το χρέος, που είχαμε οργανώσει το Μάη του 2011, βρισκόμαστε σήμερα εδώ να μιλήσουμε και πάλι για το δημόσιο χρέος.
Μετά από τέσσερα μαρτυρικά χρόνια για την πατρίδα μας, κάτω από τον απόλυτο έλεγχο της Τρόικα, αυτό αποδεικνύει -ανάμεσα σε άλλα- τη βασιμότητα και τελικά την αλήθεια των όσων είχαμε επισημάνει τότε.
Πριν τέσσερα χρόνια, το 2010, ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Γιώργος Παπανδρέου, μας διαβεβαίωνε από το μαρτυρικό Καστελόριζο, ότι δήθεν βρήκαμε το απάνεμο λιμάνι και ότι πλέουμε σε χαρτογραφημένα νερά.
Πριν τρία χρόνια ο τότε υπουργός Οικονομικών και σημερινός αντιπρόεδρος του κυβερνητικού μορφώματος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, Βαγγέλης Βενιζέλος, μας διαβεβαίωνε ότι με το κούρεμα που θα πραγματοποιηθεί το δημόσιο χρέος θα καταστεί βιώσιμο.
Πριν δύο χρόνια και συγκεκριμένα πριν τις εκλογές του 2012, ο σημερινός πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς υφάρπαζε την ψήφο του Ελληνικού λαού, με μεγαλοστομίες για σκληρή διαπραγμάτευση ώστε το δημόσιο χρέος να καταστεί βιώσιμο.
Σ΄ αυτά τα δύο χρόνια ψηφίστηκαν δύο μνημόνια, απολυθήκαν χιλιάδες δημόσιοι υπάλληλοι, έκλεισαν χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις, ξεπουλιούνται δημόσια περιουσία – ενεργειακά δίκτυα – λιμάνια – αεροδρόμια και ότι άλλο έχει βάλει στόχο το μεγάλο κεφάλαιο.
Κι όμως μόλις χθες, λίγο πριν τις πιο κρίσιμες εκλογές από τη μεταπολίτευση και μετά, Σαμαράς και Βενιζέλος, μαζί πια, μας διαβεβαιώνουν ότι το δημόσιο χρέος έγινε και πάλι βιώσιμο, ότι ξημερώνει μια άλλη μέρα για την Ελλάδα και ότι τα μνημόνια τελείωσαν.
Απέναντι σε όλη αυτή τη χυδαία προπαγάνδα και την ακόμα πιο χυδαία και επικίνδυνη πραγματικότητα, εμείς, η πρωτοβουλία για τη συγκρότηση της ΕΛΕ, είχαμε προειδοποιήσει από το 2010 και είχαμε περιγράψει επίσημα από το Μάιο του 2011, στο συνέδριό μας, την προδιαγεγραμμένη εξέλιξη.
Είχαμε πει τότε ότι το δημόσιο χρέος, με την πολιτική που ακολουθείται, τα προσεχή χρόνια θα εκτοξευθεί σε δυσθεώρητα νούμερα, όπως και έγινε.
Σήμερα το χρέος της χώρας μας έχει φτάσει στο 175%, δηλαδή βρίσκεται κατά 100% πάνω από το όριο που περιγράφουν σαν βιώσιμο τα ίδια τα ευρωπαϊκά ιερατεία.
Σαφώς και τότε δεν επρόκειτο περί προφητείας.
Ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι η άγρια λιτότητα θα οδηγούσε σε μείωση των δημόσιων εσόδων με αποτέλεσμα τη μείωση των δημόσιων δαπανών και παράλληλα την επιβολή υψηλότερων και άδικων φόρων.
Το σπιράλ συνεχίστηκε με τη βίαιη εσωτερική υποτίμηση, που φτωχοποίησε το λαό και εκμηδένισε έτσι τη ζήτηση.
Οι επιχειρήσεις αντιμετωπίζουν τεράστιες δυσκολίες επιβίωσης, ενώ οι τράπεζες είναι ζόμπι με κλειστές στρόφιγγες.
Η αύξηση της ανεργίας, η μείωση της κατανάλωσης και η μείωση των δημοσίων αλλά και ιδιωτικών επενδύσεων ήταν φυσικό επόμενο.
Η συρρίκνωση του ΑΕΠ συνεχίζεται.
Σήμερα λοιπόν, 4 χρόνια μετά, είναι αδιαμφισβήτητο απ’ όλους, ότι αυτό το χρέος δεν είναι βιώσιμο και ότι μ΄αυτό το χρέος δεν υπάρχει αύριο για την πατρίδα μας.
Και απ΄ όλους πια, τρόικα αλλά και διεθνείς οργανισμούς, αναζητείται τρόπος είτε με διαγραφή μέρους του, είτε με διάφορα κόλπα επιμήκυνσης κλπ., να καταστεί βιώσιμο.
Και ακριβώς σ΄ αυτό το σημείο μπαίνει το κρίσιμο ερώτημα.
Με ποιους όρους και πώς θα γίνει αυτή η μείωση;
Και είναι κρίσιμο το ερώτημα αυτό, γιατί πλέον έχουμε όλη την εμπειρία της αναδιάρθρωσης του 2012, η οποία, αν και δεν ήταν καθόλου αμελητέα, έγινε με όρους τιμωρίας του λαού μας.
Μην ξεχνάμε το δεύτερο μνημόνιο που ακολούθησε, όπως επίσης και το δάνειο ύψους περίπου 110 δις ευρώ.
Μην ξεχνάμε τα ασφαλιστικά ταμεία και τους ομολογιούχους.
Αυτοί ήταν οι όροι, που αντί να ωφελήσουν το λαό μας, τον βύθισαν ακόμη περισσότερο σε τραγικά οικονομικά αδιέξοδα και την πατρίδα μας στην κατάσταση που περιέγραψα.
Οι μόνοι οι οποίοι ωφελήθηκαν ήταν οι πιστωτές μας. Η διάσωση αφορούσε μόνον αυτούς.
Ο πρώτος λοιπόν κρίσιμος και απολύτως αναγκαίος όρος, είναι ότι η διαχείριση του ελληνικού χρέους πρέπει να γίνει από την Ελλάδα, με όρους όμως κυρίαρχου κράτους και όχι από τους πιστωτές,
Αυτό, όμως, – και το γνωρίζουμε όλοι πολύ καλά – δεν μπορεί να γίνει από τη σημερινή κυβέρνηση.
Μια κυβέρνηση, που έχει μετατρέψει τη βουλή σε επικυρωτικό σώμα των εντολών της Τρόικα και τα υπουργεία σε υπουργεία των γκαουλάιντερ,
Που έχει μετατρέψει την Ελλάδα σε νεοαποικία και το λαό μας σε ιθαγενή.
Μια κυβέρνηση, που εκχωρεί τη δημόσια περιουσία και τα φιλέτα στους κερδοσκόπους και παραδίδει τα δημόσια αγαθά βορά στα αρπακτικά.
Δεν μπορεί να γίνει από μία κυβέρνηση που ευθέως και χωρίς περιστροφές λειτουργεί σαν εντολοδόχος των πιστωτών.
Ο πρώτος, λοιπόν, αναγκαίος και εκ των ουκ άνευ όρος για τη διάσωση του λαού μας, είναι η ανατροπή της σημερινής κυβέρνησης.
Χρειαζόμαστε μια ελληνική κυβέρνηση που θα θέσει σε απόλυτη προτεραιότητα τα συμφέροντα του λαού μας απέναντι στους πιστωτές και θα προχωρήσει σε τέσσερα άμεσα και αναγκαία βήματα :
-Την κατάργηση των μνημονίων, που έχουν διαλύσει εργασιακές σχέσεις και έχουν οδηγήσει την κοινωνία σε έναν ιδιότυπο κανιβαλισμό.
-Την δραστική μείωση του χρέους, με διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του.
-Το πέρασμα των τραπεζών, που τις έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός, σε δημόσιο έλεγχο.
-Και φυσικά την παραγωγική ανασυγκρότηση, με ένα νέο μοντέλο παραγωγής, διακίνησης, κατανάλωσης που θα υπηρετεί τις ανάγκες και τα συμφέροντα του ελληνικού λαού και θα εξασφαλίζει την προστασία και αναβάθμιση του περιβάλλοντος.
Για να το πούμε ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές:
Η διαχείριση του χρέους δεν είναι οικονομική ή λογιστική επιλογή, αλλά βαθύτατα πολιτική επιλογή.
Και περιεχόμενο αυτής της επιλογής αποτελεί η απόφαση “ποιους υπηρετείς” και με “ποιους συγκρούεσαι”.
Μιλώ για σύγκρουση, γιατί το τελευταίο χρονικό διάστημα και βαδίζοντας προς τις εκλογές, ακούμε όλο και περισσότερο σκοπίμως, αφελείς τοποθετήσεις για συναίνεση και μέση λύση για να αποφύγουμε τα άκρα.
Λοιπόν, τα ακραία έχουν επιβληθεί στην κοινωνία μας.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο ακραίο και βίαιο, από την πολιτική που παράγει φτώχεια και ανεργία.
Από την πολιτική που ξεπουλά κάθε παραγωγική δυνατότητα, που ωθεί σε αυτοκτονίες, σε μετανάστευση, που μετατρέπει την εργασία από δικαίωμα σε προνόμιο.
Τα ακραία έχουν επιβληθεί και στην Ευρώπη.
Δεν υπάρχει πιο ακραία και βίαιη πολιτική από αυτήν που πυροδοτεί τον ναζισμό και τελικά τη νομιμοποίησή του.
Η σύγκρουση λοιπόν αποτελεί αναπόφευκτο συστατικό στοιχείο, της πολιτικής μιας κυβέρνησης αποφασισμένης να προασπίσει τα συμφέροντα του λαού της.
Η σύγκρουση όμως αγαπητοί φίλοι, από τη στιγμή που αποτελεί πολιτική επιλογή, χρειάζεται πολιτικά εργαλεία, χρειάζεται πολιτικό οπλοστάσιο.
Η συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου δεν είναι τίποτα περισσότερο, αλλά και τίποτε λιγότερο από το αναγκαίο εργαλείο αυτής της κυβέρνησης.
Και είναι πολύτιμο εργαλείο.
Γιατί, μέσα από τα συμπεράσματά της, η ελληνική κυβέρνηση γεμίζει το πολιτικό της οπλοστάσιο, προκειμένου βάσιμα και τεκμηριωμένα, να επικαλεστεί απέναντι στους δανειστές μια σειρά διεθνώς αποδεκτών οικονομικών, πολιτικών, συνταγματικών και εν γένει νομικών επιχειρημάτων για τη μείωση του δημοσίου χρέους.
Το πρώτο συμπέρασμα που θα προκύψει από την ΕΛΕ, είναι η υπαιτιότητα των ίδιων των δανειστών, για την κατάσταση που βρίσκεται σήμερα το χρέος.
Αυτό το συμπέρασμα έχει πολλαπλή αξία χρήσης :
Πρώτον, καθιστά Τρόικα και ΔΝΤ ακατάλληλους διαχειριστές του ελληνικού χρέους.
Δεύτερον, νομιμοποιεί την ελληνική κυβέρνηση να μην αποπληρώσει τις δόσεις των δανείων που λάβαμε τα τελευταία 4 χρόνια, αφού αποδεικνύεται ότι η «λάθος συνταγή», υπήρξε μια μεθοδευμένη συνταγή για να διασωθούν οι πιστωτές τόσο στην αρχή, το 2010, όσο και με το κούρεμα το 2012.
Σήμερα είναι σε όλους πια γνωστό ότι περισσότερα από τα τρία τέταρτα των δανείων κατέληξαν στην τσέπη των δανειστών.
Τρίτον, η ελληνική κυβέρνηση θα θωρακιστεί με μια σειρά διατάξεων του διεθνούς δικαίου, του καταστατικού χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, οι οποίες απέναντι στους δανειστές προτάσσουν την ανθρώπινη ζωή.
Τέταρτον, θα παραδώσει στην ελληνική κυβέρνηση στοιχεία που αποδεικνύουν το απεχθές κομμάτι του χρέους, αυτό δηλαδή το κομμάτι του χρέους που δεν εξυπηρέτησε τα συμφέροντα του λαού, για το οποίο δεν υπήρχε σχετική νομιμοποίηση- έγκριση από το λαό, ενώ παράλληλα οι δανειστές ήξεραν πολύ καλά το που θα πάνε τα χρήματα.
Αγαπητοί φίλοι,
Η ΕΛΕ, εκτός από εργαλείο για την ελληνική κυβέρνηση, είναι και εργαλείο συμμετοχής και συνειδητοποίησης του λαού μας.
Μέσα από την εμπλοκή του στο λογιστικό έλεγχο του χρέους, με τη συμμετοχή συνδικάτων, φορέων, συλλογικοτήτων, ο λαός μας μαθαίνει την πλήρη αλήθεια για την πορεία του χρέους, το χρέος αποσαφηνίζεται και απομυθοποιείται και παύει να είναι γενικό, αφηρημένο και δύσκολα ερμηνεύσιμο.
Η συμμετοχή του λαού σε αυτή τη διαδικασία και η συνειδητοποίησή του σχετικά με το περιεχόμενο του χρέους, τον ενδυναμώνει.
Και αυτή η ενδυνάμωση, η γνώση, είναι το πρώτο συστατικό ενός λαού που στηρίζει ενεργά τις κινήσεις της κυβέρνησής του.
Για να το πω απλά :
Μια κυβέρνηση που θα συγκρουστεί στο όνομα των συμφερόντων του λαού, έχει την απόλυτη ανάγκη από τη συμμετοχή του σε αυτή τη σύγκρουση, έχει απόλυτη ανάγκη τη στήριξή του στις αποφάσεις που θα πάρει.
Και μάλιστα αυτή η συμμετοχή, αυτή η στήριξη, θα πρέπει να αναπτυχθεί με μορφή και όρους κινήματος.
Και είναι παραδεκτό ότι κανένα κίνημα δεν αναπτύσσεται χωρίς προηγούμενη πολιτική χειραφέτηση, χωρίς να έχει πεισθεί για το δίκαιο των αιτημάτων του, χωρίς να διατυπώνει τι επιθυμεί για την επόμενη ημέρα και πώς θα το πράξει.
Αγαπητοί φίλοι στο σημείο αυτό θα μου επιτρέψετε μια ερμηνεία για την αξία της ΕΛΕ και τη διαδικασία που θα ακολουθήσει, η οποία δυστυχώς έχει παραβλεφθεί.
Είναι γνωστός σε όλους μας ο τρόπος που το σύστημα, ο καπιταλισμός εννοώ, χρησιμοποιεί την εγκληματική πολιτοφυλακή του, τον φασισμό.
Δε θέλω να επεκταθώ και δεν είναι της παρούσης η ανάλυση και τεκμηρίωση του παραπάνω συλλογισμού.
Με ένταση, όμως, θέλω να αναφερθώ ειδικότερα στο πρόσφορο περιβάλλον που ο φασισμός βρήκε στην πατρίδα μας.
Ο φασισμός δεν είναι το αποτέλεσμα της κρίσης, αλλά η αξιοποίησή της.
Αξιοποιήθηκε στο μέγιστο βαθμό η ατιμωρησία του πολιτικού προσωπικού της πατρίδας μας, που με πράξεις ή παραλείψεις του μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση.
Αξιοποιήθηκε στο μέγιστο βαθμό η ισοπέδωση των ευθυνών σε πολιτικό επίπεδο, με τα γνωστά «όλοι μαζί τα φάγαμε» και “όλοι είναι το ίδιο”.
Ο τεκμηριωμένος λοιπόν καταλογισμός ευθυνών για το κορυφαίο έγκλημα του “πως φτάσαμε έως εδώ”, στην κρίση του 2010 δηλαδή, αλλά και για το πως την διαχειριστήκαμε μέχρι σήμερα, η τιμωρία των πολιτικών υπευθύνων, που είναι λαϊκό αίτημα, θα γίνει από την πλευρά του λαού μας και όχι από την πλευρά αυτών που δε διστάζουν να δολοφονούν εν ψυχρώ πολιτικούς αντιπάλους και μετανάστες.
Η διαδικασία της ΕΛΕ, έτσι όπως την περιέγραψα, δίνει τη δυνατότητα ανάδειξης και κατανόησης των δομικών προβλημάτων του καπιταλισμού, που όμως έχουν την παραδοξότητα να τρέφουν και να ανανεώνουν το σύστημα με μια διαρκή επανάληψη καταστροφών.
Πάντα όμως με το ίδιο θύμα.
Τους λαούς.
Και η συνειδητοποίηση του λαού μας για τη συστημική φύση της κρίσης, μας αφορά πρώτα και καίρια στη μάχη κατά του φασισμού.
Παράλληλα όμως, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την προβολή και στήριξη από πλευράς του λαού, ενός δρόμου διαφορετικού από αυτόν που ακολουθήσαμε μέχρι σήμερα.
Και αυτό είναι βασική προϋπόθεση και μας αφορά, στο βαθμό που θέλουμε πραγματικά να κάνουμε αυτά που λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε.
Τον ριζικό κοινωνικό και οικονομικό μετασχηματισμό, που οφείλουμε και πρέπει να πραγματοποιήσουμε.
Αγαπητοί φίλοι,
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
Η ανατροπή δεν είναι μια γενική και αφηρημένη έννοια.
Ο καθένας της δίνει το περιεχόμενο που ταυτίζεται με τις ιδεολογικές του αντιλήψεις.
Όπως και ο μετασχηματισμός δεν είναι μια γενική και αφηρημένη έννοια.
Έχει προσανατολισμό, προϋποθέτει συγκρούσεις.
Αυτή τη στιγμή, κατά την άποψή μου, το πεδίο στο οποίο θα γίνει η ζύμωση, η προετοιμασία, η πίεση και τελικά η σύγκρουση, είναι το ευρωπαϊκό πεδίο.
Παράλληλα, το πεδίο στο οποίο πρέπει και θα γίνει η ανατροπή, είναι το ελληνικό πεδίο.
Κανένα από αυτά τα δύο δεν είναι ανεξάρτητο.
Και γι αυτό ακριβώς η συνολική μου τοποθέτηση τα περιλαμβάνει και τα δύο.
Η ανατροπή στην Ελλάδα και η σύγκρουση στην Ευρώπη είναι, κατά την άποψή μου, οι δύο αναγκαίοι και αδήριτοι όροι για την επιβίωση του λαού μας, αλλά και για την αφύπνιση των λαών της Ευρώπης.
Σ’ αυτή τη μάχη για την ανατροπή και τη σύγκρουση πιστεύω ότι καλούμαστε όλοι να συστρατευτούμε.
Προσωπικά, σ’ αυτή τη μάχη και απ΄ όποια θέση, δηλώνω και θα είμαι παρούσα.
Σας ευχαριστώ.
Lefteria 