Οι μεγιστάνες του πλούτου και η εξουσιαστική ελίτ είναι μαζί στον κόσμο του πλούτου και των προνομίων.
Αυτοί διαμορφώνουν την κρατική πολιτική και στρατηγική, που αποσκοπεί στο γενικό συμφέρον της πλουτοκρατίας και όχι το μερικό συμφέρον μιας μερίδας της κοινωνίας που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τα διάφορα κόμματα.
Με αυτό τον τρόπο το κράτος ως συνολικός κεφαλαιοκράτης αυτονομείται από τα επι μέρους συμφέροντα της μιας η της άλλης μερίδας του κεφαλαίου και μετατρέπεται σε διαιτητή και φύλακα του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος.
Δεν ελέγχεται από την κοινωνία αλλά αυτό οργανώνει και ελέγχει την κοινωνία.
Έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση δεν διαμορφώνει την πολιτική της με βάση το πρόγραμμα του κόμματος που εξέλεξε ο λαός, αλλά με βάση την ΚΡΑΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ.
Αν το πρόγραμμα του πλειοψηφούντος κόμματος είναι μέσα στα πλαίσια της κρατικής πολιτικής, και αυτό συμβαίνει συνήθως στα λεγόμενα «δεξιά» κόμματα , τότε η μετατροπή της κρατικής πολιτικής σε κυβερνητική πολιτική δεν γίνεται αντιληπτή.
Όταν όμως το πρόγραμμα του πλειοψηφούντος κόμματος είναι αντίθετο με την κρατική πολιτική , και αυτό συμβάινει με τα λεγόμενα «αριστερά» κόμματα ,τότε η κυβέρνηση αναγκάζεται να εφαρμόσει την κρατική πολιτική και όχι το πρόγραμμα του κόμματος με το οποίο εξελέγη.
Για να γίνει αυτό κατορθωτό η κυβέρνηση αυτονομείται από το κόμμα και από τον έλεγχο του κόμματος.
Έτσι εξηγείται γιατί τα κόμματα που εναλλάσονται στην εξουσία, ενώ έχουν αντίθετα προγράμματα, οι κυβερνήσεις τους εφαρμόζουν την ίδια ακριβώς πολιτική,
την κρατική πολιτική!
(Χ.Ρήγας Η Δημοκρατία του Εφιάλτη, η εξουσία των πολιτών)
Lefteria 