Να μην αψηφούμε το γεγονός, ότι ο κόσμος εδώ είχε παγιδευτεί στο πάθος της δημαγωγικής μας κουλτούρας που αγαπούμε και ακολουθούμε κατά πόδας, τους επινοητές της.
Το αποτέλεσμα είναι να θεωρούμε πως για την διαχρονική οικονομική μας κρίση (της νεότερης Ελλάδος) οι ένοχοι είναι οι «αντίπαλοι» στο δίπολο των επαγγελματιών πολιτικών μας. Έχουμε στήσει μια κοινωνική φάμπρικα δημιουργίας αποδιοπομπαίων τράγων.
Πρώτα «καταλαβαίναμε» ότι έφταιγε ο κ. Αντρέας Παπανδρέου, μετά ο κ, Σημίτης.
Μετά ο κ. Καραμανλής. Μετά ο Γ.Α.Π. Μετα ο κ. Σαμαράς. Η Χρυσή Αυγή κ.λπ. Μάλιστα επιμένοντάς να είμαστε αδιόρθωτοι, στην διπολική συσκότιση μπήκαμε πάλι τώρα σε νέα μορφή διπολισμού με τον ορκισμένο αντίπαλο της ακραίας δεξιάς τον Σύριζα. Και έτσι τώρα είμαστε πάλι στην φάση ή να πρέπει να βγει ο Σύριζα σκάρτος και «να αλλάξει ο Μανωλιος βάζοντας τα ρούχα του αλλιώς» ή να σηκώσουν οι αθώοι το χρέος των αρπακτικών. Δεν ξέρω αν φταίει ο ένας από τους δυο πόλους. Διότι το μπέρδεμα δεν το κάνουν αυτοί….
Μάλλον τα αρπακτικά μόνιμα βρίσκουν την πόρτα ανοικτή και μπαίνουν. Πάντως ο όχλος μόνο γνωστικός δεν οφείλει μα ούτε και μπορεί να είναι. Δηλαδή δεν μπορεί να μην υπάρχει ΚΑΤΙ ΤΙ στο Βασίλειο της Δανιμαρκιας που να μην είναι σάπιο. Καθώς με γιουρούσια εδώ πιάνουμε δια της αρπαγής μια καρέκλα για την οποία δεν κάνουμε, την κατάσχουμε, και την διαχειριζόμαστε σαν να είναι περιουσιακό μας στοιχείο και όχι θέση για προσφορά. Οι πολιτικοί που όσο περισσότερο ήταν ακατάλληλοι για το πόστο που κατέλαβαν. τόσο ποιο σκάρτα διαμοιράζονται την πίτα της εξουσίας με μια κοινωνία του βολέματος. Εδώ π.χ. αγαπούν να κάνουν κολεγιά με τους «φιλικά» προσκείμενους Επικοινωνιολόγους των ΜΜΕ.
Οπότε λοιπόν το έργο των πολιτικών το αντικαθιστά η συντεχνία του φαινεσθαι, των Ελλήνων τήλε – περσονων, που η λογική τους είναι η κερδοφορία δια της δημιουργίας εντυπώσεων και όχι η προσφορά. Αυτή δε, είναι τόσο περισσότερο προσοδοφόρα όσο λειτουργεί ποιο προπαγανδιστικά και διαστρεβλωτικά (κερδοσκοπικά). Δεν είναι παράδοξος και ο τρόπος που έσκασαν από τ’ αυγό (από το πουθενά) και μάλιστα γιγαντωθήκαν «σαν καρκινικοί όγκοι», τα κόμματα διαμαρτυρίας και σύγκρουσης, που δήλωναν ότι θα ανατρέψουν τους συνήθεις κλασικούς πολιτευτές μας. Εδώ όμως, άλλο είναι τα λάθη που κάνει ο Σύριζα. (Και που πολλά από αυτά γίνονται όταν οι ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ τους, τους ναρκοθετούν). Σύμφωνα με την λογική (που επαναλαμβάνεται με την ίδια μεθοδικότητα), αυτή που τηρεί , και ο αντίθετος μας πόλος.
Άλλο δε, οι όποιες καλές προθέσεις των δεξιών και αριστερών πολιτικών που όμως δεν θέλουμε να δούμε μέσα από την έντονη αντιπαράθεση… Δεν μπορεί να είναι κάποιος μόνο καλός ή μόνο κακός. Διότι ποτέ δεν αρκούν οι όποιες «αγαθές» τους προθέσεις…. Ιδίως όταν περιθωριοποιείσαι άδικα ως θύμα της τυφλής σύγκρουσης τόσο αυτό σε τυφλώνει και σε παθιάζει. Αυτές όμως οι οποίες εκ δόγματος «καλές προθέσεις» μπορούν ακόμα και να σε ναρκώσουν σε ουτοπικούς ρεβανσισμούς. Με κοσμοθεωρίες που τις βιώνει κάποιος που δεν έχει επαφή μα την πραγματικότητα. Δεν μπορείς να τα καταφέρεις όταν δεν γνωρίζεις να περιγράψεις το πρόβλημα που έχεις και κατά κανόνα δεν το ξέρεις. Ναι οι πολιτικοί μας είναι αποκομμένοι και από τους πολίτες που με την σειρά τους δεν είναι ενημερωμένοι αντικειμενικά λόγω της επικοινωνιακής εδώ συνήθειας να «παγιδεύεις τον θύμα» σου!!..
Όταν τα κλασικά κόμματα έριχναν το φταίξιμο του χρέους αρχικά το ένα στο άλλο, έτσι ώστε δεν ενημερωνόμαστε για την φύση του οικονομικού αδιέξοδου μας που μας χρεώνει εμάς τους πολίτες, της δημιουργίας καταλήγαμε κατόπιν. (με το ότι οι πολιτικοί δεν φταίνε, εμείς δε, οι εργαζόμενοι όταν το ξέρουμε ότι δεν φταίμε) τότε όλοι μας μαζί να λέμε ότι φταίνε ΟΛΟΙ οι ξένοι!!!!.. Και με τον παραλογισμό μας αυτόν καταλήξαμε να παγιδευτούμε από τα ψέματα μας. Τώρα μάλιστα που «αντίπαλοι» είναι η πλουτοκρατία γι’ αυτούς που θα πρέπει να «βγάλουν το φίδι από την τρύπα», τους εξωθούμε να συγκρουσθούν μετωπικά με τις «βαριές» καθεστωτικές παγκόσμιες οικονομίες. Με την ευθύνη και την πανουργία των εδώ και δεξιών μας και αριστερών μας. Μάλιστα τώρα φυτρώσαμε ακριβώς εκεί που δεν μας έσπειραν. Δηλαδή στα παιχνίδια των μεγάλων παικτών. Εγώ μάλιστα ανησύχησα ότι θα μας πέσουν πάνω στο κεφάλι μας οι «ισχυροί», καθώς δεν είχαμε την ισχύ να βγούμε από τέτοια σύγκρουση.
Άλλωστε όλη η λογική της Ελλάδος ήταν να φθάσει στα άκρα. Και όχι να τους μεταπείσουμε. Αφήστε που αυτοί (επικαλούμενοι την αμετροέπεια μας) μας απομόνωσαν μόνους μας εναντίον όλων. Όταν τα βουβάλια κάνουν έρωτα αλλοίμονο στα βατράχια αυτού του βάλτου. Και δεν είναι αυτό θέμα της αριστεράς μας. Είναι η λογική μας του να αποφασίζει ο «όχλος», δεξιός και αριστερός. Η ίδια ακριβώς λογική που τον παγιδεύουν οι «έξυπνοι» ντόπιοι πολιτικάντηδες.
Lefteria 