ME την ευκαιρία της 64ης επετείου της συμφωνίας του Λονδίνου για τη διαγραφή του γερμανικού χρέους, η επικεφαλής της αριστερής ομάδας GUE/NGL στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Γκάμπι Τσίμερ, δηλώνει:
«Ο υπουργός Οικονομικών γνωρίζει τα κατασκευαστικά λάθη του ευρώ για τα οποία φέρει μεγάλη ευθύνη η Γερμανία. Γνωρίζει την αναγκαιότητα της ρύθμισης των χρεών και της «μεταβιβαστικής ένωσης» (transfer union). Αλλά εκπροσωπεί συμφέροντα της ελίτ του κεφαλαίου και όσων επωφελούνται. Ο κ. Σόιμπλε θέλει να τιμωρήσει την Ελλάδα για μία λάθος πολιτική μέχρι την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και ιδίως λόγω της προσπάθειας του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, να αμυνθεί κατά της αυστηρής πολιτικής της λιτότητας», προσθέτει.
«Όποιος και να επικαλείται το Grexit, πρέπει να ξέρει ότι υπάρχει σύγκλιση μεταξύ Σόιμπλε και των αδίστακτων κύκλων του ΔΝΤ.
Καλώ τους επικεφαλής των ψηφοδελτίων της Χριστιανοκοινωνικής Ένωσης (CDU/CSU), του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος της Γερμανίας (SPD), των Πρασίνων (Die Gruenen) και της Αριστεράς (Die Linke), να ταχθούν υπέρ της άνευ όρων διαγραφής του χρέους ή της αλληλέγγυας ρύθμισης του χρέους της Ελλάδας και να θέσουν ένα τέρμα στο σατανικό παιχνίδι μεταξύ Σόιμπλε, Λαγκάρντ-ΔΝΤ»
Γιά την ιστορία…..
Στις 27 Φεβρουαρίου 1953 οι πιστωτές της Γερμανίας με πρωτοβουλία των ΗΠΑ συγκεντρώθηκαν στο Λονδίνο για να διευθετήσουν το χρέος της Γερμανίας και συγκεκριμένα αυτό της Δυτικής Γερμανίας. Το γερμανικό χρέος (προπολεμικό και μεταπολεμικό) ανερχόταν σε 32 δισεκατομμύρια μάρκα, χωρίς να υπολογίζονται οι πολεμικές επανορθώσεις και αποζημιώσεις. Στους πιστωτές περιλαμβάνονταν χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, ο Καναδάς, η Γαλλία, η Μεγάλη Βρετανία, το Ιράν, η Ιταλία, η Ισπανία, η Ελβετία, η Γιουγκοσλαβία, η Νότιος Αφρική και η Ελλάδα.
Η Ρωσία και οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν συμμετείχαν στις διαπραγματεύσεις.
Οι διαπραγματεύσεις κράτησαν περίπου έξι μήνες και στις 8 Αυγούστου 1953 υπεγράφη η Συμφωνία του Λονδίνου για τα Γερμανικά Εξωτερικά Χρέη (London Agreement on German External Debts), που προέβλεπε «κούρεμα» κατά 60% και αποπληρωμή τους με μάρκα σε 30 χρόνια. Ένας σημαντικός όρος της συμφωνίας ήταν ότι αποπληρωμή θα γινόταν εφόσον η Δυτική Γερμανία είχε εμπορικό πλεόνασμα και η εξυπηρέτηση του χρέους δεν θα ξεπερνούσε το 3% των εσόδων της από το εξαγωγικό εμπόριο. Από ελληνικής πλευράς, τη συμφωνία υπέγραψε ο πρεσβευτής μας στο Λονδίνο, Λέων Β. Μελάς, και κυρώθηκε από τη Βουλή με το νόμο 3480/56 (ΦΕΚ 6/7.1.1956).
Το «κούρεμα» του γερμανικού χρέους, μαζί με το σχέδιο Μάρσαλ, βοήθησαν καθοριστικά στην οικονομική «απογείωση» της καθημαγμένης από τον πόλεμο Δυτικής Γερμανίας και τη βοήθησε να ενταχθεί ομαλά στους διεθνείς θεσμούς. Λόγω της οικονομικής της ανάπτυξης, η αποπληρωμή του χρέους ήταν εύκολη υπόθεση για τη Δυτική Γερμανία. Η τελευταία δόση του πληρώθηκε στις 3 Οκτωβρίου 2010, όταν η Ελλάδα βρισκόταν στον αστερισμό του πρώτου μνημονίου.
Το «κούρεμα» του γερμανικού χρέους το 1953 χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα από μη κυβερνητικές οργανώσεις (ATTAC κ.ά.) για τη διεκδίκηση διαγραφής του χρέους των υπερχρεωμένων χωρών του Τρίτου Κόσμου. Το επικαλέστηκε για το ελληνικό χρέος και ο τότε πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ και νυν πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, κατά τη διάρκεια επίσκεψής του στο Ευρωκοινοβούλιο στις 27 Σεπτεμβρίου 2012.αλλά τότε ώς αντιπολίτευση τό συζητούσε σήμερα απλά εκτελεί τίς εντολές τών δανειστών φέρνοντας άλλο ένα μνημόνιο,ενώ ετοιμάζεται μετά το κλείσιμο της αξιολόγησης να φέρει και το 4ο βάζοντας ταφόπλακα στα λαϊκά στρώματα ,τους συνταξιούχους και τους μισθωτούς
Lefteria 