Πολιτική δήλωση που διαβάστηκε κατά την έναρξη του εφετείου της υπόθεσης Βελβεντού.
Σήμερα μετά από τέσσερα χρόνια στην φυλακή ξεκινάει το εφετείο της «υπόθεσης Βελβεντού».
Όπως και τότε έτσι και τώρα ο τρόπος που σκεφτόμαστε δεν είναι ένα αντικείμενο καθαρής ιδεολογικής διαμάχης ή κάποιο θέμα ενός ουδέτερου ενδιαφέροντος αλλά είναι ζήτημα ζωής και θανάτου.
Ο σύγχρονος κόσμος παρουσιάζει μια πραγματικότητα στην οποία υπάρχει μια πληθώρα επιλογών. Μια πραγματικότητα φαινομενική, εικονική και ψεύτικη που συνάπτει κοινωνικά συμβόλαια με ανύπαρκτα διλλήματα.
Έτσι λοιπόν οι ζωές και οι επιλογές των ανθρώπων θυμίζουν διαγωνίσματα πολλαπλών επιλογών. Μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα στο α, β, γ, δ όμως υπάρχουν επιλογές που δεν συμπεριλαμβάνονται. Είναι αυτές που απειλούν την καθεστηκυία τάξη της οικονομικής και πολιτικής ελίτ, των συστημικών think-tank, του ίδιου του κράτους και του καπιταλισμού εν’ τέλει.
Μπορούμε να μιλάμε για την ανάγκη ύπαρξης ανθρώπινων συνθηκών στις φυλακές όμως θα ήταν παράλογο να προτείνουμε την οριστική κατάργηση τους.
Μπορούμε να διαφωνούμε για την πολιτική διαχείριση των μεταναστευτικών ροών θα ήταν όμως παράλογο να μεταφέρουμε τον πόλεμο μέσα στα εδάφη από τα οποία οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις εξάγουν όλη την στρατιωτική, πολιτική και πολιτισμική τεχνογνωσία για να μακελέψουν ολόκληρους πληθυσμούς.
Μπορούμε να μιλάμε για την νόμιμη τοκογλυφία των τραπεζών θα ήταν όμως παράλογο να απαλλοτριώσουμε τον κλεμμένο πλούτο που βρίσκεται στα χρηματοκιβώτια τους.
Σε αυτά που θεωρείτε ως παράλογα εγώ βρίσκω την λογική ακολουθία των μικρών και μεγάλων ατομικών και συλλογικών αρνήσεων, την λογική ακολουθία της ιστορίας των εξεγέρσεων ενάντια στην εξουσία, την λογική ακολουθία των ανθρώπων που οπλίζονται, αγωνίζονται, ρισκάρουν, ματώνουν.
Μια τέτοια χωροχρονική στιγμή σε αυτή την ακολουθία που όμως δεν κατέληξε όπως θέλαμε ήταν και η ένοπλη απαλλοτρίωση στο Βελβεντό Κοζάνης.
Μια στιγμή με προσωπικό κόστος τα χρόνια που βρισκόμαστε στην φυλακή. Μια στιγμή για την οποία δεν έχω μετανιώσει ούτε δευτερόλεπτο.
Αντίθετα αισθάνομαι πολύ περήφανος που έχω δίπλα μου υπέροχους συντρόφους, ανθρώπους που ένα κομμάτι της καρδιάς μου τους ανήκει και που συνεχίζουμε να μοιραζόμαστε τα ίδια όνειρα, τις ίδιες ελπίδες, την ίδια θέληση για αγώνα.
Γιατί το δικό μας πειρατικό ταξίδι στα αχαρτογράφητα νερά της ελευθερίας συνεχίζεται…
Διαβάστε επίσης:Πολιτική δήλωση Ανδρέα – Δημήτρη Μπουρζούκου στην έναρξη του εφετείου για την υπόθεση Βελβεντού
Lefteria 