Mια άποψη από την πρωτοβουλία Non Una Di Meno
Τον Οκτώβριο, μετά από μια ακόμα βίαιη δολοφονία μιας γυναίκας από τον πρώην σύντροφό της, σε μια χώρα όπου κάθε τρεις μέρες δολοφονείται μια γυναίκα, διαβάζουμε τον ίδιο τίτλο στις εφημερίδες «Μια στιγμή τρέλας», και στην τηλεόραση «την αγαπούσε υπερβολικά». Αλλά βλέποντας τους δρόμους της Πολωνίας και της Αργεντινής, είχαμε την άποψη ότι κάτι άλλαζε, όπως και στην Ιταλία.
Χάρη σε μια γόνιμη συνάντηση μεταξύ διαφορετικών θηλυκών και φεμινιστικών πραγματικοτήτων, συλλογικοτήτων, δικτύων, και πολλών μεμονωμένων προσώπων, καλέσαμε τη διαδήλωση «NON UNA DI MENO» (Ούτε μία λιγότερη) στις 26 Νοεμβρίου, τη διεθνή ημέρα ενάντια στην ανδρική βία κατά των γυναικών.
Αυτή η διαδήλωση αποτέλεσε το απροσδόκητο γεγονός του φθινοπώρου, μια πραγματική διατάραξη της κυρίαρχης πολιτικής αφήγησης. Η διαδήλωση άλλαξε την έννοια της 26ης, από μια κενή θεσμική ημέρα, που χρησιμοποιείται από τους πολιτικούς για να καθαγιάσει τη θυματοποίηση και την αδυναμία των γυναικών, σε μια ημέρα που άνοιξε έναν νέο πολιτικό χώρο, ενδυναμώνοντας τις γυναίκες και όλες τις άλλες υποκειμενικότητες που αγωνίζονται ενάντια στη βία και ενάντια σε όλες τις υπόλοιπες μορφές διακρίσεων, ιδιαίτερα τον τρανς φεμινισμό και τις LGBTQIA υποκειμενικότητες.
Η διαδήλωση καλέστηκε ενάντια στην αντρική βία, αλλά όχι με βάση μια κατανόηση της βίας ως προσωπικής, και όχι μόνο ενάντια στην πιο ακραία της έκφραση (τη γυναικοκτονία), αλλά με βάση μια δομική κατανόηση της βίας.
Όπως διαβάζουμε στο κάλεσμα της διαδήλωσης:
«βία είναι τα μέτρα λιτότητας που συρρικνώνουν την κοινωνική πρόνοια, την υγειονομική περίθαλψη, την εκπαίδευση, και τις κοινωνικές πολιτικές· βία είναι η μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας προς όλο και μεγαλύτερη ελαστικοποίηση, όπως στην Ιταλική Πράξη για την Εργασία (Job Act)· βία είναι οι γιατροί στην Ιταλία που τους επιτρέπεται ακόμα να εγείρουν μια ηθική εξαίρεση ενάντια στις αμβλώσεις· η βία έχει πολλές μορφές, και πρέπει να τις αναγνωρίσουμε όλες για να παλέψουμε εναντίον τους».
Εξίσου σημαντική με τη διαδήλωση ήταν η συνέλευση την επόμενη μέρα, όπου περισσότερες από χίλιες γυναίκες συγκεντρώθηκαν για να γράψουν ένα φεμινιστικό σχέδιο ενάντια στη βία.
Αυτό το σχέδιο είναι ένα πρόγραμμα για την αντιμετώπιση της βίας στην κοινωνία μας, είναι ένα σχέδιο για δράσεις και αυτοοργάνωση, και ένας τρόπος να συναντηθούμε, να διερευνήσουμε και να ενισχύσουμε τις διαφορές μας. Ακόμα περισσότερο, η συνέλευση αποφάσισε, ακολουθώντας τις γυναίκες της Πολωνίας και της Αργεντινής, να καλέσει σε απεργία στις 8 Μαρτίου. Μια απεργία που θα διακόψει κάθε μορφής παραγωγική και αναπαραγωγική δραστηριότητα.
Στις 4 και 5 Φεβρουαρίου, διοργανώθηκε μια ακόμα εθνική συνέλευση στην Μπολόνια, όπου περισσότερες από 2000 γυναίκες συναντήθηκαν για να συνεχίσουν τη συγγραφή του σχεδίου και να οργανωθούν μπροστά στην 8η Μαρτίου. Αυτές οι συνελεύσεις χωρίστηκαν σε 8 εργαστήρια, που εργάζονται σε τοπικό και εθνικό επίπεδο:
1-νόμος και δικαιοσύνη,
2-εργασία και κοινωνική πρόνοια,
3-εκπαίδευση ως εργαλείο ενάντια στη βία,
4-μεταναστευτικός φεμινισμός,
5-σεξισμός στα κοινωνικά κινήματα,
6-σεξουαλικά και αναπαραγωγικά δικαιώματα,
7-αφήγηση και μέσα μαζικής ενημέρωσης,
8-διαδρομές ενάντια στη βία.
Αυτά τα εργαστήρια είναι ένας τόπος συζήτησης και οργάνωσης, όπου μπορούν να βρεθούν δάσκαλοι/ες και μαθητές/τριες να δουλεύουν μαζί για την οργάνωση της απεργίας της 8ης Μαρτίου στο σχολείο· κέντρα ενάντια στην αντρική βία να συζητούν με κατειλημμένα κοινωνικά κέντρα, γιατροί και οι πιθανοί/ες ασθενείς τους, συνδικαλιστές/τριες βάσεις, δημοσιογράφοι, ακτιβιστές/τριες, και τρεις γενιές γυναικών που αντιμετωπίζουν την πρόκληση της οργάνωσης μιας απεργίας στην παραγωγική και αναπαραγωγική εργασία.
Η 8η Μαρτίου θα οργανωθεί σε τοπικό επίπεδο, κάθε πόλη διοργανώνει διαφορετικές τοπικές δράσεις και διαδηλώσεις, πιέζοντας τα σωματεία να καλέσουν σε απεργία, με οργάνωση στα σχολεία, τα πανεπιστήμια, και τους χώρους εργασίας. Στην Ιταλία, όπως σε 40 άλλες χώρες του κόσμου, η απεργία έχει αναγνωριστεί ως ένα ισχυρό εργαλείο κινητοποίησης και επίδειξης της αόρατης εργασίας των γυναικών, μέσα και έξω από τους εργασιακούς χώρους.
Μια απεργία πολλών μορφών και 24 ωρών, για να δείξουμε τις συνδέσεις μεταξύ της παραγωγικής και αναπαραγωγικής εργασίας.
Μια απεργία που θέλει να είναι διατομεακή, ώστε να συνδυάσει αγώνες ενάντια στις πολλαπλές μορφές εκμετάλλευσης και καταπίεσης που είναι παρούσες στην κοινωνία μας. Μια απεργία που είναι παγκόσμια, επειδή οργανώνεται άμεσα από διεθνικά υποκείμενα, και την ίδια στιγμή είναι τοπική και έχει ρίζες στις κοινότητές μας. Μια παγκόσμια απεργία για να πάμε κόντρα σε αυτόν τον αναδυόμενο νεοφιλελεύθερο αυταρχικό λαϊκισμό, που εκφράζεται από τον Ντόναλντ Τραμπ, αλλά επίσης και από τις πολλές ρατσιστικές και μισογύνικες ομάδες και κόμματα που αναδύονται παντού στον κόσμο.
Η 8η Μαρτίου πρέπει να είναι το εναρκτήριο σημείο που θα διανοίξει έναν νέο διεθνικό χώρο αγώνων και οργάνωσης. Ένα εναρκτήριο σημείο που είναι μεροληπτικό και καθόλου ουδέτερο.
Υπογραφή: Infosex – Esc Atelier (Rome/Italy)
Μετάφραση: Ειρήνη Γαϊτάνου, k-lab
Lefteria 